[box type=”shadow” align=”” class=”” width=””]8 ନାଚୁଣୀ …ବିଶିଷ୍ଟ ନାଟ୍ୟ ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ, ନାଟ୍ୟ ଲେଖକ ଭାନୁ ଭାରତୀଙ୍କର ଏକ ଅନବଦ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି । ଭାନୁ ଭାରତୀଙ୍କର ଏହି ଲେଖାଟି ହିନ୍ଦୀ ଭାଷାରେ ଲିଖିତ ଏକ ପୁସ୍ତକ ଯାହାକୁ ସଂଗୀତ ଓ ନାଟକ ପ୍ରିୟ ପାଠକ ମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ଭାଷାନ୍ତର କରି ଉପସ୍ଥାପିତ କରିଛନ୍ତି ଲେଖିକା ଅଞ୍ଜଳି ଆଚାର୍ଯ୍ୟ । ଏହା ଏକ ଧାରାବାହିକ ଲେଖା। ଅଞ୍ଜଳି ଆଚାର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ଏହି ଉଦ୍ୟମ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷା ପ୍ରତି ଏକ ବଳିଷ୍ଠ ସହଯୋଗ ବୋଲି କୁହାଯାଇପାରେ ଓ ଏହି ସହଯୋଗ ଓଡ଼ିଶାର ନୃତ୍ୟ ଓ ସଂଗୀତରେ ମଧ୍ୟ ନୂତନ ଚିନ୍ତନକୁ ଉତ୍ସାହିତ କରିବ ବୋଲି ବିଶ୍ୱାସ । ନାଚୁଣୀର ଚରିତ୍ରଟି ଅତି ସାମାନ୍ୟ ଜଣାଯାଉଥିଲେବି ଏକ ଅସାମାନ୍ୟ ନାରୀ ଚରିତ୍ର ଯାହାର ନିଜ ଦେହ ଉପରେ ବି ନିଜର କିଛି ଅଧିକାର ନାହିଁ । ସମାଜରେ ନିନ୍ଦିତ, ଲାଂଛିତ ଏକ ଝିଅ ନାଚୁଣୀ ଯାହାପାଇଁ ଅନ୍ୟର ସହୃଦୟତା, ପରିବାର, ପିଲା ସବୁ ସ୍ଵୋପ୍ନ । ହୁଏତ ଚରିତ୍ରଟିକୁ ଆମେ ସମସ୍ତେ ପଢିବା ଜରୁରୀ , ନାଚୁଣୀର ଅନ୍ତର ବେଦନା କୁ ବୁଝିବା ଜରୁରୀ ଏହି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଏଠାରେ ଉପସ୍ଥାପନ କରାଯାଇଛି – ନାଚୁଣୀ। ଭାନୁ ଭାରତୀଙ୍କର ଏହି ମହାନ ନାରୀ ଚରିତ୍ରଟିକୁ ଆପଣମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ନୃତ୍ୟାଭିନୀତ ଫୋଟୋ ମାଧ୍ୟମରେ ଉପସ୍ଥାପନ କରିଛନ୍ତି ଓଡିଶୀ ନୃତ୍ୟାଙ୍ଗନା ଭାଗିରଥି ସାହି। କାଠମାଣ୍ଡୁ ନେପାଳରୁ ଆସି ଓଡ଼ିଶାରେ ରହି ସେ ଓଡିଶୀ ଗବେଷଣା କେନ୍ଦ୍ରରୁ ନୃତ୍ୟ ଶିକ୍ଷା ଗ୍ରହଣ କରିବା ସହିତ ବିଶ୍ଵର ବିଭିର୍ନ୍ନ ଦେଶରେ ଯାଇ ନିଜ କଳାକାରୀତା ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିଛନ୍ତି । ଭାଗିରଥି ସାହିଙ୍କର ଏହି ଅକୁଣ୍ଠ ସହଯୋଗ ପାଇଁ ସମଧ୍ୱନି ବିଶେଷ ଭାବରେ ଉପକୃତ । – ସମ୍ପାଦକ[/box]
ତା ପରେ ମୁଁ ସେଇ ଛୋଟ ପିଲାଟିକୁ ଚିହ୍ନିନଥିବା ଜଣେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକ ହାତରେ ଦେଇ ଚାଲିଆସିଲି । ତା ସଙ୍ଗରେ ଛାଡ଼ି ଆସିଲି ମଦୁଆକୁ । କିନ୍ତୁ ଝିଅ ମୋ ମନ ସବୁବେଳେ ତୋ ପାଖରେ ଥାଏ । କିଛି ବି ଭଲ ଲାଗେ ନାହିଁ । ନା ଖାଇବା ନା ପିଇବା ନା ନାଚିବା। ରାତିରେ ଉଠିକି ବସିଯାଏ । ଲାଗେ ତୁ କାନ୍ଦୁଛୁ । ତୋ ପାଇଁ ମୋ ଛାତିରେ କ୍ଷୀର ଭରିଯାଏ । ତାକୁ ନାଳରେ ଚିପୁଡ଼ି ପାଉଡ଼ର ଲିପଷ୍ଟିକ୍ ଲଗେଇ ନାଚିବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୁଏ । ଦିନେ ତ ମୁଁ ପାଗଳ ହୋଇଗଲି । କ’ଣ ହେଲା କେଜାଣି ଲାଗିଲା ତୁ ଠିକରେ ନାହୁଁ। ତୋର କ’ଣ ହୋଇଗଲାଣି । ମୁଁ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ କପୁର ସାହେବ ପାଖକୁ ଦୌଡ଼ିଲି ।
(ନାଚୁଣି ମଞ୍ଚ ଉପରକୁ ଦୈଡ଼ିଲା)
ନାଚୁଣୀ କୁହେ ମୋ ଝିଅକୁ କ’ଣ ହୋଇଗଲା । ମୁଁ ଯିବି, କିଛି କର ।
କପୁର – କ’ଣ କିଛି ଖବର ଆସିଛି? କ’ଣ ହେଲା ତୋ ପିଲାକୁ?
ନାଚୁଣୀ – ନା କିଛି ଖବର ନାହିଁ । ତାକୁ କିନ୍ତୁ କିଛି ହୋଇଛି, ମୁଁ ଜାଣି ପାରୁଛି । ମତେ ପଠେଇ ଦିଅ, ମତେ ପଠେଇ ଦିଅ ।
କପୁର ପିଲାକୁ କିଛି ହୋଇନାହିଁ । ବେକାର ତମର ମନର ଭ୍ରମ ହୋଇଛି ।
ନାଚୁଣି – ନା କପୁର ସାହେବ ମନର ଭ୍ରମ ନୁହେଁ । ନିଶ୍ଚେ ମୋ ଝିଅକୁ କିଛି ହୋଇଛି, ତମେ ମତେ ଯିବାକୁ ଦିଅ ।
କପୁର – ଠିକ୍ ଅଛି ସକାଳେ ମୁଁ ତମକୁ ବସରେ ବସେଇ ଦେବି ।
ନାଚୁଣୀ – ସକାଳେ ନୁହେଁ ଏବେ ଯିବି ।
କପୁର – ବସ୍ ସକାଳେ ଯାଏ, ଏବେ ତ ସନ୍ଧ୍ୟା ହେଲାଣି । ‘ଶୋ’ର ବି ଟାଇମ୍ ଏବେ । ଏବେ କେମିତି ଯିବ? କମ୍ ସେ କମ୍ ତ ପନ୍ଦର କୋଶର ବାଟ । ଆଉ ରାସ୍ତା ବି ଠିକ୍ ନାହିଁ ।
ନାଚୁଣୀ – କିଛି ବି ହଉ, ମୁଁ ଏବେ ଯିବି । ମୁଁ ଗୋଟିଏ ମିନିଟ ବି ରହିପାରିବି ନାହିଁ ।
କପୁର – ଆଚ୍ଛା, ଆଚ୍ଛା ‘ଶୋ’ ପରେ ଦେଖିବା ।
ନାଚୁଣୀ – ଝିଅ, ଶୁଣ ସେ ସଂନ୍ଧ୍ୟାଟା ମୋ ପାଇଁ କେତେ ବଡ଼ ଥିଲା । ଏବେ ବର୍ଣ୍ଣନା ବି କରିପାରୁନାହିଁ । ବହୁତ ଲମ୍ବା ଓ ବିଭିଷିକାମୟ ସଂନ୍ଧ୍ୟା । କେତେବେଳେ ତ ହାତ ପାଦ ବିଲକୁଲ ଥଣ୍ଡା ପଡ଼ି ଯାଉଥିଲା, ଲାଗୁଥିଲା ମୁଁ ବେହୋସ ହୋଇ ପଡ଼ିଯିବି । କେତେବେଳ ଭିତରେ ଭିତରେ ନିଆଁ ଲାଗିଲା ଭଳି ଲାଗେ ଯେ ମୁଁ ସବୁ ଭାଙ୍ଗି ଭୁଙ୍ଗି ଦେଇ ପଲେଇ ଯିବି ଭଳି ଲାଗେ । ଏଇ ଅବସ୍ଥାରେ ଜଣେ କେହି ମତେ ମଞ୍ଚ ଆଡ଼କୁ ଠେଲି ଦେଲେ ।
ମୁଁ ଜାଣି ପାରିଲି ନାହିଁ । ମୁଁ କ’ଣ ନାଚିଲି ଓ କ’ଣ କ’ଣ କଲି । ମୋ ଚାରିଆଡ଼େ ଅନ୍ଧାର । ତୁ ଦୂରରେ କେଉଁଠି କାନ୍ଦୁଥିଲୁ । ଆଉ ମୁଁ ଚେତା ହରେଇ ଦୈଡ଼ୁଥିଲି ତୋ ପାଖକୁ । ହଁ ଝିଅ ସତରେ ମୁଁ ଦୌଡ଼ୁଥିଲି । ସତରେ ଘୋଡ଼ା ଗାଡ଼ି ଆଣି ଆସିଲେ କପୁର ସାହେବ ଓ କଂପାନିର ଜଣେ ଲୋକ ।
ମୁଁ ତ ଜାଣି ପାରିନି ମଞ୍ଚରୁ ଓହ୍ଲେଇ ମୁଁ କେତେବେଳେ ତମ୍ବୁ ବାହାରକୁ ଆସିଲି ଆଉ ଦୌଡ଼ିଲି । ନିର୍ଜନ ରାସ୍ତାରେ ମୁଁ ପାଗଳ ହୋଇ ଯାଇଥିଲି । କପୁର ସାହେବ ଯେତେବେଳେ ଗାଲରେ ଗୋଟିଏ ଥାପଡ଼ ମାରିଲେ ମୋର ଜ୍ଞାନ ଆସିଲା । ସେ ନିଜ ସହିତ ଘୋଡ଼ା ଗାଡ଼ିରେ ବସେଇଲେ । ମୁଁ ନାଚର କପଡ଼ା ପିନ୍ଧିଥିଲି । ପାଦରେ ଘୁଙ୍ଗୁରବି ପିନ୍ଧିଥିଲି । ନର୍ଜନ ଜଙ୍ଗଲରେ ଘୋଡ଼ା ଗାଡ଼ି ଦୌଡ଼ୁଥିଲା ସେଇ ଘୋଡ଼ାରେ ପାଦରେ ବି ଘୂଙ୍ଗୁର ଥିଲା । ତେଣୁ ମତେ ଲାଗୁଥିଲା ମୁଁ ହଁ ଦୌଡ଼ୁଛି ଟାଙ୍ଗାଟାକୁ ଧରି ।
